کد مطلب:2410 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:12

گنجینه پرسمان » اجتماعي و فرهنگي

در مورد دعا و استجابت آن گفته شده است كه تحقيقات روانشناسي مي گويد باتلقين و القا به نفس , نيروهايي در انسان تحريك مي شود كه مي تواند بر زخم او مرهم بنهد. حتي بعضي از روانپزشكان براي درمان برخي از دردها از داروهاي بي خاصيتي استفاده نموده اند, ولي با القا و تلقين به اين كه اين دارو مفيد است , نتيجه گرفته اند و آيا اين مطلب نمي تواند دستاويزي براي منكران دعا شود كه آن را نوعي تلقين بر نفس بدانند كه در اثراعتقاد و تلقين و تصور و تمركز به خود, نيروهاي دروني آدمي به ياري او شتافته و هر نوع نيرويي را در وراي آدمي نفي كنند؟

برادر عزيز و گرامي ! از اين كه سؤال هاي خوبي را مطرح كرده ايد, تشكر مي كنيم .

اميد است در آينده نيز از پرسش هاي دقيق و ظريفي كه به نظرتان مي رسد, استفاده بنماييم .

در دعا و راز و نياز با خداوند متعال اين نكته شايان ذكر است كه دعا فقط براي بهبودي بيماران نيست تا اين نوع اشكال وارد باشد, بلكه دعا و راز و نياز در تمامي امور جاري و ساري است . اصولاً خود دعا و درخواست از خدا واعلام فقر و نيازمندي مطلوب مي باشد.

ثانياً: در مورد بيماري ها اگر بتوان با دعا بيماري را بهبودي بخشيد يا يكي اثرات دعا همين باشد, باز بسيارخوب است اشكالي ندارد دعا در مورد بيماري ها دو اثر داشته باشد: يكي بهبودي بيمار و ديگري عبادت و دعا و رازو نياز با پروردگار.

ثالثاً: دعا به معناي عبادت يا يكي از مصاديق عبادت است . لذا در قرآن آمده است :

كساني كه از عبادت او استكبار مي ورزند, به زودي ذليلانه وارد جهنم مي شوند>.

همان طور كه از آيهء استفاده مي شود دعا از مصاديق عبادت محسوب مي شود, به طوري كه اگر كسي استكباربورزد, يعني خودش را بالاتر از اين بداند كه از خدا درخواست نمايد, به جهنم وعيد داده شده است . لذا در حديثي ازپيامبر بزرگ اسلام 6آمده است : .(1)

در حديث ديگر از امام صادق 7مي خوانيم كه يكي از يارانش سؤال كرد: دو نفر هر دو وارد مسجد شدند ويكي نماز بيشتري به جا آورد و ديگري دعاي بيشتر, كدام يك برترند؟ حضرت فرمود: هر دو خوبند. سؤال كننده ءمجدّداً عرض كرد: مي دانم هر دو خوبند; مي خواهم بدانم كدام يك افضل و برتر است ؟ امام 7فرمود: آن كه بيشتردعا مي خواند. مگر سخن خداوند متعال را نشنيده اي كه مي فرمايد: . سپس افزود: .(2)

باز امام صادق 7فرمود: .(3)

دعا و راز و نياز و مناجات با پروردگار براي انسان سازندگي اخلاقي به ارمغان مي آورد و انسان را به خدانزديك مي گرداند. دعا نياز انسان است . اگر انسان دعا نكند, مانند اين است كه دچار كمبود غذا و ويتامين شده است .همان طور كه جسم احتياج به غذا دارد, روح نيز احتياج به غذا دارد, و دعا از بهترين غذاهاي روح است . لذا وقتي انسان با خدا مناجات كرد, دعا خواند, احساس سيري و آرامش روحي پيدا مي كند. اين حالت حكايت از وابسته بودن انسان به منبع فيض الهي مي كند, شبيه وابستگي طفل به مادر. انسان از دورن احساس وابستگي به ذات باري تعالي دارد. لذا بايد اين احساس و فطرت را غنا كرد. اگر اغنا نكنيم , احساس كمبود مي كنيم .

اين كه مي گويند در بعد بيماگري گاهي تلقين محرك قسمتي از بدن براي بازسازي است , اولاً اين همه جا صادق نيست وگرنه دكترهاي روانپزشك از اين نوع تلقين ها كرده اند و اثري نداشته , مضافاً بر اين اگر اين راه علاج است ,پزشكان مي توانند چنين راهي را طي كنند و با تلقين و تحريم شفا بدهد.

بسياري از انسان ها دعا كرده و يقين به شفا پيدا كرده اند, اما پس از چندي بيماري رشد كرده و مرده اند. به عبارت روشن تر اگر بيماري از طريق تلقين آمده باشد, با تلقين هم خواهد رفت , ولي بيماري كه با تلقين نيامده است , با نفرين نمي رود.

البته برخي از بيماري ها كه تلقين است , طرف گمان مي كند بيماري است و با تلقين و دعا مي شود گفت خوب مي شود.

(پـاورقي 1.تفسير نمونه , ج 20 ص 147

(پـاورقي 2.تفسير نمونه , ج 2 ص 147

(پـاورقي 3.همان , ص 149